دلتنگی

این ساعتها آراسته و پاکیزه کنار گل و سبزه و ماهی و شمع و آیینه گرد هم می نشستیم و با خنده و شوخی مامان را صدا می کردیم که آخرین نفری بود که در پایان پروژه دو سه روزه خانه تکانی حالا به مرحله حمام رسیده بود. مرتب تهدیدش می کردیم که اگر عجله نکند تا آخر سال در حمام خواهد ماند. بعد هم صدای توپ و ساز و نقاره و عیدی که اولیش را از پدر بزرگم می گرفتیم.

اولین سالی که لحظه سال تحویل از خانواده ام دور بودم، کمتر از یک ماه بود که وارد خانواده وحید شده بودم. لحظه سال تحویل توی خانواده آنهااصلا شبیه مال ما نبود، پدر و مادرش پای سجاده نشسته بودند دعا می خوانند و همه چیز خیلی حزن انگیزبود. وقتی بعد از تحویل سال صدای تبریک های آشنا را شنیدم دیگر نتوانستم جلوی اشکهایم را بگیرم.

امسال اما این دوری جور دیگری است خیلی دورتر از سالهای قبل شاید اسم اش را بگذارم تحویل سال سوت و کور. با صدای رادیو پیام که با اینترنت می شنویم و هفت سینی که ماهی و سنبل اش کم است و سرمای خانه و برف بی موقع. شاید در لحظه تحویل سال آرزو کنم تعداد این سالها هر چه کمتر باشد. شاید هم تا سال بعد و سالهای بعد یادم برود که چنین آرزویی داشته ام.

بروم سراغ سفره هفت سین ده دقیقه بیشتر به تحویل سال نمانده.