حافظه

از پارسال که این گوشی را خریدم هیچ چیز از روش پاک نکرده بودم، یکی‌ دو هفته اخیر، هر بار پیام جدیدی می گرفت صدایش درمی آمد که دیگر جا ندارد.
پشت ترافیک عصرگاهی بهترین فرصت است برای خالی‌ کردن حافظه، پیام‌ها را یکی‌ یکی‌ می‌خوانم و پاک می‌کنم. ده یازده ماه را در بیست دقیقه دوره می‌کنم، بغض می‌آید، اشک تا لب پلک پائین می‌رسد.
موبایل را برمی گردانم توی جیب پالتو، چشم ها را می دوزم به سرخی چراغ‌های ترمز ماشین جلویی و ذهنم را به جلسه فردا، به آخرین گزارش دو ماهه سال ده بیست، به ورک شاپ هفته دوم ژانویه.

گوشی توی جیبم وول می خورد، فردا شب سالسا، ساعت هشت رستوران لا تاسکا. حافظه گوشی خالی‌ خالیست.

جاده

روبروی هم نشسته ایم و نفری یک ماگ بزرگ قهوه روی میز مقابلمان است. به ساعتش نگاه می‌کند و می گوید ۱۱ سال پیش چنین روزی یک ماشین از دانشگاه گرفته بودیم و پنج نفری زده بودیم به جاده تا خودمان را برسانیم به منطقه سیل زده شمال کشور شاید کمکی‌ باشیم برای مردمی که سیلاب همه چیزشان را برده بود.
تعریف می‌کند چطور راه ۱ ساعته، شانزده ساعت طول کشیده و چندین بار در گل و لائ به جا مانده از سیل طوری گیر کرده‌اند که دفعه آخر مطمئن بودند شب را آنجا ماندنی اند، و ترس جانشان را داشتند با ماشین نو دانشگاه.
ماگ قهوه را می‌گیرد توی دستش و مایع درونش را به آرامی می چرخاند لابد برای اینکه خنکش کند و با همان لحن آرام فاجعه ای را که به چشم دیده توصیف می‌کند. چشم می دوزم به مایع ‌‌سیاه چرخان و فکر می‌کنم چطور شش سال پیش که زلزله بم را با خاک یکسان کرد، فکر نکردم می شود چند بیل و چند کارتن غذا گذشت پشت ماشین و زد به جاده، همان جادهٔ سفر نه ماه قبل، کرمان، بم نوروز هشتاد وسه.

دلتنگی‌

مرد می گوید دلش برای همسرش تنگ شده است و ادامه می دهد هر شب که به خانه می رفته می نشسته و نیم ساعتی‌ با بچه حرف میزده، دلش برای این کار هم خیلی‌ تنگ شده.
مرد سرش را می‌اندازد پائین و به دستهایش نگاه می‌کند و من دستها را تصور می‌کنم که آهسته روی شکم برآمده زن سر می خورند و کلمات را که یکی‌ بعد از دیگری در فضای اتاق پخش می شوند.

اوا

موهای دخترک کمی‌ نارنجی است اما تاب قشنگی‌ دارد که اگر کمی‌ حوصله کند می تواند فرم بسیار زیبایی ازش در بیاورد. سراپا سیاه پوشیده و شاید همین سفیدی بیرنگ پوستش را دو چندان کرده.

نگاهم می‌کند و می گوید دلش نمی‌خواهد برود پارتی و برقصد اما آیا به نظر من اشکالی‌ دارد اگر پنجشنبه شب همراهم بیاید کلاس رقص؟ می گویم عزا باید در ذهن و دلت باشد که می بینم هست و فکر نمی کنم پدرت هیچ دوست داشته باشد خودت را از شادی‌های کوچک زندگیت محروم کنی‌.
می گوید لااقل خوشحالم که زندگی‌ ابدی هست و امید دارم دوباره پدرم را ببینم و من توی ذهنم حساب می‌کنم فاصله اینجا تا شهر او در لهستان فقط یک سوم فاصله تا تهران است اما باز هم اوا به دیدار آخر با پدرش نرسید. هر چه می‌کنم نمی توانم خودم را وادار کنم حرفی‌ در تأییدش بزنم و فقط میگویم خوشحال باش که پدرت از درد و رنجی‌ که این سالهای آخر تحمل کرده بود خالص شد.

رایمی

اسمش رایمی است و اهل ونزولا، پاریس درس خونده و یک سال و نیمه که اینجا کار می کنه.
گاهی سر نهار سر حرف مون باز می شه یا دم غروب که می ریم آخرین کافه روز رو بخوریم ، انگار یک چیزی ما رو به هم نزدیک می کنه و از بقیه هم کارهای جهان اولی مون جدا .

رایمی میگه چاوز برای فشار آوردن به احزاب مخالف، چاپ آگهی های دولتی در روزنامه های مخالف رو ممنوع می کنه و این جوری به ورشکستگی می کشونه تا بعد با دست و دلبازی سهام شون رو بخره و صورت مساله روزنامه مخالف رو به سادگی پاک کنه.
من براش میگم اما قوه قضاییه مملکت من هیچ اباعی از یک شبه بستن ده ها روزنامه و مجله نداره.

می گه دولتش به بهانه بی پولی از احزاب حمایت مالی نمیکنه، اما حزب خودش به راحتی به همه منابع مالی دسترسی داره. من می گم که دولت من با یک جمله یک حزب رو غیر قانونی اعلام می کنه، کاندیداهاش رو رد صلاحیت می کنه و اعضاش رو به دادگاه و زندان می کشه .

بعد می گه دولت چاوز جدیدا شرکت توزیع کننده اینترنت رو خریده و حالا به راحتی هر جور فیلتری بخواد سر راه میذاره. منم براش میگم چه طور سپاه یک شبه بیش از نصف سهام شرکت مخابرات رو می خره .

اون از مقاله های طنزی می گه که نویسنده اش رو به بهانه تهدید علیه امنیت ملی تا پای زندان می بره ، و من از وزنامه نگارها و فعالین سیاسی می گم که زندانی و دادگاهی میشن.

با هم به روزی یک پرواز مستقیم تهران کاراکاس می خندیم و متخصصین امنیت ملی رو تصور می کنیم که بین دو کشور در سفر اند.

رایمی پرسپولیس رو دیده و همیشه براش سوال بوده چه طور دولت ضد کمونیست ما این طور رفیق جونی چاوز شده، اما حالا می گه ظاهرا این دو تا از رو یک کتاب، قوانین حکومت کردنشون رو کپی کردن.

وقتی حرف می زنیم ته صداش و ته نگاهش که به هیچ جا خیره نیست و تو لحن شمرده کلماتش همون چیزی رو می بینی که توی صدای همه ما ها. یک چیزی ما رو به هم نزریک می کنه اونم جمله هایی که به سکوت های کشدار می رسند، و رو چهرت خط می ندازن .