برای 8 مارس

توی وبگردی های امروزم چند بار به شعارهای کمیته برگزاری مراسم روز جهانی زن برخوردم
وقتی از بیرون به ماجرا نگاه می کنم خیلی خوب است که از دولت بخواهیم حقوق پایمال شده زنان را به ایشان بازگرداند. یا اصلا در کتابهای مدرسه درس های برابری حقوق زنان و مردان قرار دهد. اما قطعا در صف اول مخالفت با این تغییرات زنانی را خواهیم یافت که با هیچ منطقی این آزادی و برابری را نمی پذیرند. راستش اگر مادرهای ما قائل به این آزادی و برابری بودند ما امروز مجبور نبودیم برای حق و حقوقمان با پسرانشان بجنگیم. اما مشکل آنجاست که من هنوز هم دور بر خودم و در میان هم نسل های خودم بسیاری را می بینم که چنین باورهایی برایشان اگر کفر مسلم نباشد دست کم چیزی نامعقول و نامتعارف است و بر هم زدن نظم طبیعت!
اینجاست که فکر میکنم مساله حقوق زنان در کشور ما بیش از آنکه سیاسی باشد عمیقا فرهنگی و اجتماعی است.
خیلی چیز ها توی ذهنم هست که دلم می خواهد بنویسم اما نمی شود. شاید این مطلب را اگر بخوانید دیگر نیازی به حرف های من نباشد.
فقط اینکه تعداد دخترهایی که با ذوق و تحسین این متن را برای من و دیگران فرستاده بودند که خیلی از دوستان نزدیکم هم در بینشان بودند مرا بهت زده و نا امید کرد.