توسعه

اولین بار که به اروپا آمدم، فکر کردم اگر کسی ده پانزده سال پیش از ایران به اروپا سفر می کرد اینجا برایش جای بسیار جدید و متفاوتی به نظر می آمد. اما حالا همه مظاهر مدرنیته در ایران دیده می شود از مترو تا فروشگاه های بزرگ زنجیره ای و دستگاه های خودپرداز و ...
البته بگذریم از نا کار آمدی و ناکافی بودنشان.
اما در مدت کوتاهی فهمیدم ما ممکن است در کلیات خیلی به کشورهای به اصطلاج جهان اولی شبیه شده باشیم اما در جزئیات هنوز راه درازی در پیش داریم.
توی دانشگاه از هر دو سه تا دستشویی یکی مخصوص معلولین است که روشوئی اش در ارتفاع مناسب برای آدم نشسته روی ویلچر نصب شده. در تمام تقاطع ها پیاده رو با شیب ملایم به خیابان می رسد، و در همه ایستگاه های اتوبوس و تراموا یک علامت آبی رنگ بزرگ محل سوار و پیاده شدن ویلچر سوارها را مشخص می کند و جای مخصوصی هم در تراموا دارند. تراموا پس از توقف در هر ایستگاه ارتفاعش را کم می کند تا در امتداد پیاده رو قرار بگیرد، بعد دوباره بالا می رود و راه می افتد. و البته همه این ماجرا در کمتر از پانزده ثانیه.
در ضمن من تا به حال در تراموا و دانشگاه کسی را سوار بر ویلچر ندیده ام ، فقط یک بار در فروشگاه خانم مسنی سوار بر ویلچر برقی اش از کنارم گذشت.