برای تو

رویاهای نوجوانیمان یادت هست؟

گیس های بلند بافته شده ، لیوان های دسته دار بزرگ پر از چای داغ.

و سفر به معبدی که هم نام من بود و قلعه ای که تو عکسش را از روزنامه بریده بودی....

من همین ها را یادم مانده، تو چطور؟

هیچ فکرش را می کردی چند هزار روز دیرتر و چندین هزار کیلومتر دورتر؟

.

.

.

من اما گاهی این روزها ترس برم می دارد. نگرانم برای بنایی که ساختنش بیست سال طول کشیده.

گرچه آنقدز ذوق زده هستم که این نگرانی چند لحظه بیشتر دوام نیاورد.